Zoals vaker ging ik het bos in voor een wandeling. In tijden van corona doen veel meer mensen dat. En dat is heel verstandig, want de natuur doet je goed! Ik houd het meest van alleen in het bos zijn. Liefst kom ik zo weinig mogelijk mensen tegen. Dat is niet zo moeilijk te regelen. Een klein zijpaadje nemen is meestal al voldoende. Nu moest ik de provinciale weg oversteken om in een bos te komen waar bijna geen anderen liepen.
Hoe komt dat nou? vroeg ik me af. Misschien zien mensen niet de mogelijkheid van het nemen van een ander pad. Ze lopen gewoon zoals ze altijd lopen of ze volgen zonder na te denken anderen. Het kan zijn dat ze er geen behoefte aan hebben, dat ze het mogelijk gezellig vinden om met anderen te lopen. Zou het zo zijn dat ze het eng vinden om een onbekend terrein te betreden? Of willen ze de moeite niet doen?
Het zijn mechanismen die je op allerlei vlakken kunt tegenkomen. Ik ken het zelf ook. Je kunt zo verwikkeld zitten in bekende patronen dat je op de automatische piloot verder gaat. Dat je misschien niet ziet dat ander gedrag of een andere keuze je kunnen leiden tot een situatie die prettiger is. Een onbekende afslag leidt je naar onbekende gebieden en dat kun je als eng ervaren. Ik ervaar het niet als echt heel eng, ik kan het namelijk goed rationaliseren ;-), maar een onrust of onzekerheid kunnen me toch wel parten spelen. Hierdoor spring ik minder snel. Ook niet te veel moeite willen doen en er tegen op zien kunnen remmend werken.
Een nieuwe weg nemen vergt dus bewustzijn, alertheid, verlangen en durf. Ik houd wel erg van nieuwe dingen. Ik word heel blij van nieuwe uitzichten. Bewust een ander pad inlopen, liefst een kleiner pad, brengt me daar. Zo wordt deze tekst een uitnodiging aan mezelf. En, aan jou!
