Mijn werk was intensief geweest en thuis gekomen zat ik op de bank, met thee, naar buiten te staren. Dit zijn altijd goede momenten; er hoeft niets.
Ik was een tijdje ziek geweest. Dan is “gewoon zijn” heel makkelijk. Er is niets anders mogelijk. Op een gegeven moment ging het zombie-achtig voelen; geen fris “gewoon zijn” maar bedompt en beperkt. Op een ochtend was er weer een beetje zin en beweging merkbaar. Dit schiet bij mij snel door in plannen maken en weer iets willen en actie en beweging. Ik houd van dat gevoel maar het brengt ook spanning met zich mee. Met een daarop volgende reflectie of dat willen nu zo heilzaam is.
Ik zat op de bank en realiseerde me dat zo zittend, naar buiten starend, warmte in mijn handen van de theemok voelend, heel vol en rijk was. Mijn verlangen naar meer en actie was even gaan liggen. Buiten zijn trok, en na een tijdje liep ik buiten in het bos. De frisse lucht op mijn wangen. De beweging van mijn lijf. De stappen over de bosgrond. Ook nu een ervaring van “gewoon zijn”. Er hoeft niets gepland of geregeld, het is vol en rijk zoals het nu is.
Omhoog kijkend zag ik de kale takken scherp afgetekend tegen de donkerblauwe lucht. Elke tak z’n vorm, z’n weg. Onopgesmukt, zichtbaar. De takken als plannen en verhalen en gevoelens, die ergens starten en ergens heen gaan, ieder een eigen weg. Hoe het verhaal afloopt, of het plan nu uitvoering vindt, dat maakt niet uit. Zó loopt dat “takje”, dat verhaal. En zo kun je nog veel verder terug gaan naar de eikel of het beukennootje dat al dan niet in de grond gekomen is en tot groei is gekomen, of niet.
Ik liep over een bruggetje en zag de maan glinsteren in het water en takken weerspiegelen op het gladde oppervlak. Er zijn parallelwerelden. Nog meer mogelijkheden. Altijd weer een andere versie van een verhaal.
De lucht was helder, de halve maan scheen helder, de bomen maakten schaduwen op het pad. Nog meer versies van verhalen. Ik stond stil in de stilte, in de donkerte en het licht van het bos. Een lichte waas van mist op het pad. Vol van verhalen die voor een moment waargenomen worden en dan weer verdwijnen. Als de regenboog. Een uitdrukking van het grote mysterie. Wat een prachtig verhaal daar tussen de bomen, geen plan meer nodig.
