Inmiddels zijn er al behoorlijk wat teksten en filmpjes voorbij gekomen met verhalen en duidingen van de opkomst van het corona-virus. Zoals met alle gebeurtenissen die je ervaart, kun je bekijken wat een verschijnsel jou zegt. Wat het jou vertelt. De verspreiding van het virus zou een reactie kunnen zijn van moeder aarde, die door ons misbruikt wordt. Het kan duidelijk maken dat wij niet boven de voedselketen staan, maar net zo goed voedsel zijn als al het andere op aarde. Het kan een test zijn van de overheid om te bekijken hoe gehoorzaam we zijn. Het kan een uitnodiging zijn om anders te gaan kijken, anders te gaan leven. Ik weet niet wat waar is, of hoe je het zou moeten zien. Ik kan alleen kijken naar wat het met mij doet.
Ik ervaar dat ik in een soort gedwongen retraite zit. De oproep is voor mij om echt aandacht te besteden aan de stilte in mij, in alles en iedereen. Op die "plek" die geen plek is, is het onbeweeglijk. Alle beweging daaromheen is de dans van het bestaan. Een dans die soms heel heftig voelt en soms rustig en zacht. Vanuit die "plek" is er niets aan de hand.
Nu mijn kinderen niet naar school kunnen, ervaar ik deze periode als een tijd waarin er een sterk beroep wordt gedaan op flexibiliteit en op creativiteit. We weten niet wat we kunnen verwachten en we hebben de ruimte om andere dingen te gaan doen, binnen beperkte mogelijkheden. Wat ontspruit daar uit? Het is niet altijd makkelijk, maar fascinerend vind ik het wel!
Vanaf een hoog uitkijkpunt, ziet de wereld er opeen anders uit. Je krijgt een bredere blik en overziet. Voel je hoe stil en helder het is daarboven?