Het sneeuwde flink en na korte tijd lag er een dik pak sneeuw.
De wereld werd zacht en wit.
De wereld klonk anders; een andere stilte,
een zachte demping. Nieuwe geluiden werden hoorbaar, knerpend en ploffend.
De wereld zag er anders uit. Glinstering. Een ander licht. Wintermantels om de bomen. Een witte deken over de grond.
De wereld rook anders. Winters fris. En van het omgeploegde land steeg een zoete, warme, aardse geur op.
De wereld voelde anders. Sprankelend … licht. De lucht tastbaar op de wangen.
In de bedekking van de aarde drukten de dieren hun pootafdrukken. Het werd zichtbaar dat het bos vele bewoners herbergt. Zichtbaar werden hun paden, hun holen, hun voedselplekken, hun contacten, hun dansjes.
Hun lichaam alweer verdwenen naar een andere plek, maar het spoor van hun eerdere aanwezigheid is onmiskenbaar.
Ik kreeg een blik op een andere dimensie.
